Gryka zwyczajna znana jest od dawna jako dobry pożytek miododajny. Pszczoły pozyskują nektar z drobnych, białych lub różowych kwiatów gryki, kwitnących lipcu i sierpniu, wytwarzając z niego cenny miód gryczany. Jest to więc typowy ciemny miód letni. Jako patoka ma barwę jasnobrunatną z lekko czerwonawym odcieniem. Przy dostępie światła, w trakcie przechowywania, przechodzi w ciemnobrunatną, prawie czarną, dlatego uważany jest za najciemniejszy ze wszystkich miodów. Krystalizuje bardzo powoli, przyjmując postać gruboziarnistą, niejednolitą. Po skrystalizowaniu staje się nieco jaśniejszy. Ma bardzo intensywny i przyjemny zapach kwiatów gryki. Smak jego jest charakterystyczny: ostry, słodki i lekko piekący.

Liczne związki aktywne biologicznie warunkują dość szerokie zastosowanie miodu gryczanego w profilaktyce profilaktyce lecznictwie. Szczególnie cenione jest jego korzystne oddziaływanie w zapobieganiu i leczeniu chorób serca i układu krążenia, zwłaszcza na podłożu miażdżycowym.

Wyjątkowa duża zawartość łatwo przyswajalnego żelaza, witaminy C i białka, w porównaniu z miodami jasnymi, czyni miód gryczany wyjątkowo cennym w leczeniu niedokrwistości. Wykorzystuje się go u chorych w okresie rekonwalescencji, po zabiegach operacyjnych z utratą krwi, w zaburzeniach na tle nerwowym, stanach wyczerpania psychicznego. Systematyczne przyjmowanie tego produktu przyczynia się do wzrostu poziomu hemoglobiny we krwi, a także pobudza procesy odnowy i wzmacnia organizm po długich i wyczerpujących chorobach. Miód gryczany korzystny jest przy osłabieniu wzroku i słuchu, a także przy kłopotach z pamięcią.