Miód spadziowy z drzew iglastych pozyskiwany jest ze spadzi roślin iglastych, takich jak jodła, świerk, sosna i modrzew. „Producentami” spadzi są pluskwiaki równoskrzydłe, przeważnie mszyce i czerwce. Owady te wysysają z liści i gałęzi wymienionych drzew sok roślinny, z którego wykorzystują składniki białkowe, a pozostałą słodka i lepką ciecz, składającą się głównie z węglowodanów, wydzielają na spodniej stronie liści, w postaci kropel lub, tak zwanej, rosy miodowej. W składzie miodu spadziowego znajdują się także, zazwyczaj, niewielkie ilości nektaru pochodzącego z roślin kwiatowych.
Miód spadziowy ze spadzi iglastej charakteryzuje się ciemną barwą: od szarozielonkawej, poprzez brązowa, ciemnoszarą do prawie smolistej. Miody wiosenne są na ogół jaśniejsze od miodów spadziowych jesiennych. Dodatkowo miód jodłowy ma powierzchnię lekko błyszczącą. Po skrystalizowaniu miody spadziowe przybierają na ogół barwę ciemnobrązowa z odcieniem szarym lub zielonkawym.
Pod względem konsystencji miód spadziowy iglasty odznacza się dużą lepkością i większą gęstością w porównaniu z miodami nektarowymi. Krystalizuje dość trudno i bardzo nierównomiernie, przyjmując postać drobnoziarnistą, grudkowatą, czego przykładem może być miód spadzi jodłowej. Natomiast miody o zabarwieniu ciemnobrunatnym mają, z reguły, niejednorodna konsystencję. Odmiany miodu spadziowego różnią się między sobą szybkością krystalizacji. Czynnikiem sprzyjającym temu procesowi jest melecytoza, zwana cukrem spadziowym lub modrzewiowym.
Zapach miodu spadziowego z drzew iglastych jest słaby, lekko korzenny, zależnie od obecności w spadzi substancji aromatycznych odpowiednich roślin. W smaku miody te są dość łagodne, żywiczne, z reguły mało słodkie.
W porównaniu z miodami nektarowymi, miód spadziowy odznacza się wyższą zawartością charakterystycznych i wartościowych grup związków. W składzie miodu spadziowego dominują, podobnie jak w innych miodach, cukry proste: glukoza i fruktoza. Jeżeli chodzi o stosunek ilościowy obu cukrów, to w miodach nektarowych jest ich, mniej więcej, jednakowa ilość; miody spadziowe natomiast zawierają więcej glukozy niż fruktozy, niekiedy nawet dwukrotnie. Sprawia to że miody spadziowe wydaja się mniej słodkie i bardziej mdłe niż miody nektarowe.
Mnogość składników biologicznie aktywnych miodu spadziowego z drzew iglastych warunkuje jego częste wykorzystywanie w odżywianiu, profilaktyce i lecznictwie. Produkt ten, ze względu na swa dużą wartości dla zdrowia człowieka i uniwersalne zastosowanie, zażywany jest często królewskim lub papieskim.
Cenną właściwością miodu spadziowego jest jego działanie przeciw zapalne, przeciw drobnoustrojowe i łagodzące kaszel, co uwarunkowane jest głównie zawartością w nim olejków eterycznych, substancji żywicznych i biopierwiastków. Spożywanie miodu spadziowego, łącznie z terapią leczniczą, pozwala na szybszy powrót do zdrowia w chorobach dolnych dróg oddechowych, takich jak zapalenie oskrzeli, astma oskrzelowa, zapalenie płuc i gruźlica płuc.
Z uwagi na dużą wartość odżywczą oraz bogaty skład enzymatyczny i mineralny omawianego miodu, spełnia on ważną rolę jako odżywka regeneracyjna u osób w okresie rekonwalescencji po przebytych chorobach i zabiegach operacyjnych. Jest także polecany u osób z hipowitaminozą i anemią, a szczególnie u dzieci. Godne polecenia jest wspomagające przyjmowanie tego miodu w schorzeniach nerek i układu moczopłciowego, a mianowicie: w zapaleniu pęcherza moczowego, zapaleniu nerek, kamicy dróg moczowych i zapaleniu gruczołu krokowego. Miód spadziowy działa wspomagająco także przy leczeniu chorób reumatycznych a także schorzeniach układu nerwowego. Dzięki silnemu działaniu przeciw drobnoustrojowemu i przeciwzapalnemu, miód spadziowy oczyszcza rany zakażone laseczkami beztlenowymi, gronkowcami i paciorkowcami, a następnie przyspiesza gojenie się ran.